Honestly, nag-eenjoy naman akong gumawa ng fs at thesis eh. Lalo na yun FS. I feel so “engineer” kasi ehhh. HAHA. Eto lang yung nagbibigay ng pressure at nagpapahirap sa’kin:
- sobrang konti nung time - Kung susumahin lahat lahat ng araw na gumagawa kami ng fs, siguro 1 month and 3 days? kasama na dun yung pagpunta punta sa Manila at kung san san pa para maghanap ng data na hindi naman malaman kung san makikita.
- daming pinapagawa - konti na nga lang yun time, ang dami pang pinapagawa sa ibang subjects. Lam mo yun. Tapos minsan, araw-araw pang may quiz. Ang baba na nga ng grades ko nung midterm dahil na-ssacrifice talaga minsan yung ibang subjects para sa paper. I’m trying to work it out. :/
- ang pangit ng schedule namen - sabi nung adviser namin, usually daw pag 4th year, merong vacant day para makagawa ng mga bagay para sa fs at thesis o kung san man. Eh pero kami, araw araw may pasok. Pag MWF, whole day pa. 7:30 - 5:30 pa nga. Tapos pag Tuesday, dalwa lang yuns subject pero yung isa dun eh major. Hindi kami pwedeng umabsent kasi mapag-iiwanan talaga. Tapos pag naman thursday, isa lang nga yung subject pero usually, may reporting. Tapos yung reporting, tipong 1/4 of the course grade daw. Or considered 1 quiz. So kung makaalis man kami ng TTH, kailangan pa din bumalik para abutin yung subjects. HIRAP TALAGANG MAG-BUDGET NG ORAS.
- “Kayang-kaya mo yan” - PRESSURE. Open kasi ako sa parents ko ng lahat ng nangyayari sa aking buhay buhay. Sinasabi ko na nahihirapan ako sa paperworks dahil kulang sa oras. ganan ganan. ganan ganan. My parents would always say ” kayang kaya mo yan”. Yung adviser namin, pinakita niya sa’kin yung paper nung isang group na ihhandle niya for defense (higher year), sabi ko “mam ang ganda naman nung kanila. kinabahan na ako” sabi niya “Kayang kaya mong gumawa ng mas maganda diyan.” Actually, kaya doble ang hirap ko ngayon, dahil dalawa yung FS namin. Yung adviser ko nag-suggest. Sabi ko pa sa kanya “Mam di po kaya ako mahirapan dalwa pa pu ih? Pwede pong isa na lang?” sabi niya “Kayang-kaya mo yun. Ikaw pa”. Of course I’m flattered dahil sa laki ng tiwala nila sa’kin. Pero syempre, at the same time, nakaka-pressure. Kasi what if hindi maging okay? What if hindi ko kaya? I don’t want to fail the people who believe in me. Pero nahihirapan na ako. :/
Anyways, iniisip ko na lang na after naman nito eh sarap buhay na ulit sa bakasyon. COME WHAT MAY.
I depend every thing to you, PAPA GOD.